Waarom schrijft u eigenlijk een blog? Vroeg de onderzoeker die gisteren belde. Ja, waarom? Het is niet zo moeilijk: ik zie, hoor en voel veel. Maak veel mee. Verbaas me daarover. Geniet daarvan. Wind me daarover op. Wordt daar verdrietig van. Kleine dingen en grote dingen. En de oude schrijvende journalist in mij vindt het leuk om dat op te schrijven. Om dat te delen met anderen. Zomaar, zonder al teveel pretenties. Omdat schrijven leuk is en omdat er veel te schrijven is. Bv over mijn zwangere overbuurvrouw op de zaak, M. Vanaf dag één van de zwangerschap hebben we het er een keertje per dag over. Jongen? Meisje? Ik zeg: meisje. Voel je al wat? Vierdimensionale echo. Kinderkamer. Góh, die van ons is bijna achttien. Die van M. is pas achttien in 2027.

Het is niet waar! Ik schrijf een dag (op mijn nieuwe MacBook) en ik heb een lezer. De droom van elke blogger. Dat gaat snel.

Hm, ik mis mijn Donlog. Er gebeuren toch wel vaak dingen die de moeite van het opschrijven waard zijn. Een reis naar Servië waar ik samen met anderen namens de OVSE televisiemensen mocht coachen. Mijn nieuwe rijbewijs: ik mag tot mijn 64ste alle auto's rijden die God bedacht heeft en die Hij nog gaat bedenken. In de hele zware joekels moet ik wel mijn bril dragen. Ooit, zo is mijn droom, ooit wordt ik nog vrachtwagenchauffeur. Onze avonturen de de film over Peerke Donders. De laatste dag van het jaar waarin mijn lieve zoon zeventien is. Over pakweg een maand of drie (16 april> 18) laat ik mij door hen rondchauffeuren. En nog veel meer. Ik kijk wel. En ik merk wel of iemand het leest of niet.

Vandaag had ik het weer. Ik moest even het rekenmachien erbij halen. 2028 - 1954= 74. Ik kwam erop omdat op de site van Omroep Brabant de vraag werd gesteld of ik het leuk zou vinden als de Olympics in 2028 naar Nederlane (en dus naar Brabant)zouden komen. Niet gehinderd door gedachten over schending van mensenrechten, gebrek aan persvrijheid dan wel gebrek aan vrijheid van meningsuiting heb ik enthousiast: "Ja" ingevuld. Ik ben in de minderheid. Kijk maar:

Reacties Vraag van Vandaag

Waarom eigenlijk "nee"? Zelfs ik zat vanmorgen in mijn vuisten te knijpen toen onze waterpolovrouwen wonnen van Italië en toen onze lichte twee vrouwen met hun kano goud haalden. Jazelfs ik, want ik heb het niet zo met water.

We hebben er thuis discussies over: kun je het genieten van de sporters los zien van de situatie eromheen? Ik ben eerlijk: als we winnen ben ik wel blij. Los van dat er in het land waar de spelen nu zijn, heeeeeeel erg veel mis is. Ik ben er een paar keer geweest als journalist, een beetje weet ik hoe het is.
Maar goed: 2028 de Olympics in the Netherlands. Dan ben ik dus 74, als ik dan nog leef. Dus, zelf deelnemen zit er sowieso niet meer in. Misschien ergens een keer op een tribune? Het is wel ver weg, twintig jaar. Maar de meerderheid zegt nu "nee" op onze site. Dus misschien gebeurt er wel helemaal niks.....stemmen? Ga naar deze site en scroll een beetje naar onderen....

Hij sluipt verdacht dichtbij. De dood. Ik kom de laatste tijd te vaak naar mijn zin in een crematorium of kerk om afscheid te nemen van iemand. Gisteren een hele goede vriend uit een vorig leven. Geleefd voor twee, of drie. Dat wel. Maar toch. Van hem kreeg ik bij het overlijden van mijn vader een prachtbrief per mail. Een paar zinnen uit die mail die nu al bijna tien jaar meeverhuist van pc naar pc:

Tijdens de indrukwekkende afscheidsbijeenkomst, met veel muziek en mooie worden sprak ook de zoon van mijn goede vriend. Hij gebruikte dezelfde woorden in de richting van zijn vader: jij leeft voort in mij. Het stokje is overgedragen.....

Teveel Tatorts gezien? Baantje kan niet, want die zie ik nooit. Op mijn dagelijkse hondenuitlaat route ligt de oude waterzuivering. Niet meer als zodanig in gebruik. Het is nu een soort van overloop, voor het geval Tilburg onder water staat en de andere zuivering het niet meer aan kan. Verder is er in de zomer van alles op cultrureel gebied te doen. Altijd wel bijzonder in die rustige omgeving van bassins en grote rietvelden, met in een hoekje de overblijfselen van Kasteel Moerenburg dat een aantal onverlaten ooit heeft gesloopt.
Enfin, elke dag dus minstens twee keer langs de waterzuivering (de oudste in zijn soort van Nederland trouwens). Bij de poort - afgesloten met een in een rood gepakt kettingslot- staan al bijna twee weken twee fietsen. Omafietsen. In prima staat. Er staat wel vaker ergens een fiets van iemand die verder gaat wandelen, danwel joggen. Maar deze twee staan er al lang en zijn niet van hun plaats geweest. Teveel Tatort gezien? Zou er iets aan de hand zijn...? Dagenlang getwijfeld. Vanmorgen toch maar even de politie gebeld. Tsja...meneer, ik zal het doorgeven. Wij kunnen daar ook niet zomaar gaan kijken, dan hebben we een bevel van de rechter nodig. Nou ja, misschien is het niks. Ik heb mijn burgerplicht gedaan.

Gotsamme! Duyvendak heeft ingebroken in een ministerie. Ooit. Lang geleden. Beetje stoer vond-ie het wel om dat nu bekend te maken, maar daar kwam ie weer van terug. Het zal wel verjaard zijn, maar toch. Een volksvertegenwoordiger die de dief uithangt, in een ministerie nog wel. Jeugdzonde? Zien in de tijd? Onzin, hoe bevlogen en hoe goed hij ook is, dit kan niet. Hij beschadigt niet alleen zichzelf en zijn partij, maar de hele politiek. En daar is al niet zoveel vertrouwen in. Ik zou maken dat ik wegkwam als ik Duyvendak was.

Zo, terug van bijna vier weken Italië. Wat doet dàt een mens goed: vier weken eruit. Nauwelijks mail. Geen kranten. Geen stress. GSM af en toe checken of ie het nog wel doet, want wekenlang geen bellers. Wat een rust. Veel boeken gelezen, veel en lange siësta's. Ergens gelezen dat een 'powernap' heel goed is. Kijken of we dat op het werk kunnen invoeren. 

Langzaam de draad weer aan het oppakken. Op de agenda stond als eerste een bezoek aan Lustwarande 08 . Moderne kunst/sculpturen in het prachtige Warandepark aan de rand van onze stad. Wat mij betreft de mooiste plek van Tilburg. Een prachtpark, met stevige oude beuken. Veel groen. Donker hier en daar, met felle licht plekken. Het oudste en enige sterbos van Nederland. Ga erheen en geniet. Geniet van park en bos en geniet van de verrassende kunstwerken. Ik dacht: ik zet hier een paar foto's op deze site. Maar dat doen we mooi niet: kom zelf en geniet!

Het is een cliché en la vita is lang niet altijd even dolce hier in dit land (ik ben in Italia), maar voor ons de afgelopen weken wel en de komende ook nog hopen we. Het zijn dagen in ledigheid. Volkomen ledigheid. Op tijd naar bed. Vroeg opstaan. Beetje druiven snoeien. Beetje klussen. Recepten lezen. Boodschappen doen: verse vis bij de visboer, groent bij de alimentari. Rustig koken met een Peroni erbij, of twee of drie. Eten in de avondzon, genieten van de mooiste zonsondergangen ter wereld. Veel lezen, bijna door mijn voorraad boeken heen. Beetje wandelen (niet te veel, het is heet), beetje lanterfanten. De olijven hangen er goed bij, de citroenbomen zien er ook veelbelovend uit. Ik zie resultaat van mijn snoeiacties van vorig jaar aan de amandelbomen. Afgelopen weekeinde was het feest: de harmonie van ons dorp bestond 160 jaar. Uit stad en land waren andere muziekkorpsen gekomen om de feesteling te eren. De kleinzoon van onze huisbeheerders hier is ook in de harmonie, dus we konden niet wegblijven. Een serie concerten in het middeleeuwse kasteel dat op een steenworp van ons huis ligt. Het dorp vierde feest en wij mochten erbij zijn. Ik had het gevoel of ik in de film "Fanfare"  van Bert Haanstra was, als figurant.

Misschien ben ik te vroeg weggegaan, want de collega van de krant was best wel enthousiast. Maar ik vond het maar zeer matig, de try-out van Doe Maar in onze eigen poptempel 013. In de regen op de fiets naar huis kwam een zin op in de trant van: soms moet je ook het lef hebben om dingen die je nog eens graag zou doen, toch maar niet doen. Soms is het gewoon over en komen daar weer andere dingen voor in de plaats. Nee, na een stuk of vijf nummers had ik het wel gezien en gehoord. En ik had niet het gevoel dat het rest van het volle 013 vol uit de bol ging. Beetje bedaard, beetje bedaagd. Jammer, want ik bewaar goede herinneringen aan de Doe Maar-tijd. Als radioverslaggever stond ik reportages te maken tussen de gillende fans detsijds. En hier in huis hoor ik onze eigen vertegenwoordiger van de Einstein-generatie de oude nummers meezingen. Maar mischien ben ik zelf te ver weg daarvan of zijn mijn verwachtingen te hoog gespannen geweest.....en breken ze de Kuip straks wel een paar keer af.

Het was een treurige gang vanmorgen naar de dierenarts. Hondje wegbrengen. Gezwel dat moet worden weggehaald. Kan van alles zijn. Zo'n beest is een kameraad geworden. En daar moet het goed mee gaan. Pas over een week of zo weten we meer, of het goedaardig of kwaadaardig is en eventueel hoe kwaadaardig. We hebben het al een keer beleefd met een jonge hond, niet weer hè? Duimen dus maar.

Ze liggen dicht bij elkaar: vreugde en verdriet, euforie en treurnis. Wil je een analyse? Nee? O.k. komt-ie: ze waren beter, daar begint het mee. En de coach is beter, meer een mensenmens. Het was opvallend hoe de Oranje-coach eenzaam, zich verbijtend, in zichzelf gekeerd, na afloop over het veld liep. Geen contact met zijn mannen. Juist niet op zo'n moment, als het zo nodig is. Daar zit toch voor een groot gedeelte de sleutel. Maar onze jongens waren gewoon niet goed genoeg en niet samen genoeg.
En volgens mij kun je ook niet voluit gaan als je een rouwband om hebt. Dat drukt. Dat voel je.
Het feest is over: verdrietige mensen.
En terecht, want het was zo mooi.
De oranje ballonnen in de straat verschrompelen al een beetje.
Het rood-wit-blauw lijkt een beetje fletser.
In Oostenrijk en Zwitserland worden koffers gepakt.
En hier in het thuisland moeten we allemaal even bijkomen.

Zo gaat dat dus: schrijf ik wat op mijn blog, lees ik (zie "Finale") een reactie van mijn eigen zoon. Communicatie anno 2008. Niet dat we elkaar niet spreken of zo hoor, want we wisselen natuurlijk informatie uit over de kansen van deze en gene op het EK, die van Oranje in het bijzonder. Had je dat nou ook gisteren: blijdschap delen met de Turken? Heb toch het gevoel dat die ook een beetje bij ons horen. Anders dan -het spijt me- Kroaten. Het was een daverend feest na afloop in de stad hier. Bij Albert Heijn zaten de Turkse cassières (m/v) met kleine oogjes te kassa-piepen. Maar goed dat ze niks meer zelf hoeven aan te slaan.
Overal auto's met rode Turkse vlaggetjes. In een lantaarnpaal op de Heuvel hing een eenzame Turkse vlag, zó hoog dat ik me afvraag hoe die daar gekomen is.
Het is mooi, het geeft mensen een positieve boost en dat is goed. Hoe betrekkelijk zo'n wedstrijd of zo'n toernooi ook is. Dat geldt ook voor Nederland, het gesomber en gemopper is even achter slot en grendel. Ook weleens fijn.
Nu vanavond nog. Hier in de straat is het toevalig straatfeest in Spaanse sferen. Extra programmapunt: Nederland - Rusland met een beamer. Het restaurant in onze straat serveert vandaag een Russisch menu voor de wedstrijd, inderdaad met Borsjt. Het wordt spannend tussen San Narco en Tsaar Guus.

Zo, nou wordt het spannend in dit huis met twee nationaliteiten. Zoonlief is qua paspoort 50/50. De ene helft NL, de andere BRD. Vrouw/moederlief is 100% BRD. Et moi: 100% NL. Vanavond waren we blij voor BRD. Want we hadden nog wat te verhapstukken met de Portugezen. Bovendien deden die Jungs het erg goed. Maar wat nou als het NL/BRD wordt, misschien wel een finale? Oeps, zeggen de NL-ers. Ups, zeggen de BRD-ers. We hebben het al eerder samen beleefd en overleefd. En bovendien: niks aan de hand, want NL wordt Europameister. Toch? Doch?

Wat zou het worden gisteravond? Candy & Anouk of Ruud, Wesley, Giovanni, Arjen c.s.? Moeiljik, moeilijk. Mundial ging in onze stad van start (Jawel: in Tilburg, dáár gebeurt het!). De openingsavond stond in het teken van de campagne 'Because I'm a girl' van Plan Nederland. Jawel, met optredens van Candy Dulfer en Anouk. Top of the bill. Toen ik vroeger muziek maakte in een gerenommeerde band, had ik alwyas een foto-in-een-lijstje van Candy in mijn muziekkoffer. Pas als dat opgesteld was op de tafel in het oefenlokaal van Café de Zwaan, kon mijn repetitie een aanvang nemen. Zij was mijn inspiratiebron. Dus moest ik erbij zijn, gisteren. Het blijft een geweldig mens, speelt de sterren van de hemel, funkt heel Tilburg bij elkaar. Maar, lieve Candy, we vonden wel dat je wat meer saxofoon mag spelen in plaats van zingen. Zangeressen zijn er al meer dan genoeg, wat zeg ik, die zijn er teveel. En dan Anouk! Pats! Daar staat ze, meteen vol erin, ook Neerlands trots. En uiteindelijk hoefden we niet eens te kiezen, want we haalden die andere Neerlands Trots ook nog. In een huis met zes brommende jongemannen, die blikjes bier drinken en wijze analyses op het spel loslaten. Zegt er een na het vierde oranje-doelpunt: "Dit heb ik nog nooit van mijn leven meegemaakt, Frankrijk verliest van Nederland met 4-1" Nee, hij niet alleen. Na elk doelpunt moest het zestal even de straat op om de vreugde te delen met andere burgers en buitenlui. Om vervolgens weer terug te keren naar scherm, bier en wijze vrolijke praat.