'Met de Rabobank, wat kan ik voor u doen?' Daarmee begon het. Ik had een mail gestuurd: er is een bankrekening van mijn moeder bij jullie opgeheven. Ik doe haar bankzaken. Kunnen jullie mij een nieuw pasje sturen voor een andere rekening?. Ik ben gevolmachtigd, dat document hebben jullie. Het goede nieuws: de rekening was in een mum van tijdn opgeheven. Het andere nieuws: eindeloze serie telefoontjes, steeds opnieuw het verhaal uitleggen, steeds iemand anders, iemand die het h e l e m a al niet begreep.

Hoe moeilijk kan het zijn: een nieuw pasje voor iemand die gevolmachtigd is. Na afloop een mail met de vraag of ik tevreden ben over de dienstverlening. Nee dus, helemaal niet. Netjes ingevuld. Paar dagen later weer dezefde mail van Rabo: Uw mening over uw contact met de Rabobank. @Rabobank: vinden jullie het erg als ik niet meer reageer en ga overstappen? Ik hoor het wel.

Waar gebeurd. De bel gaat. Een jongeman met zijn hond aan de deur. De hond: zo'n kleine gedrongen spierbundel, beetje nors kijkend, maar zo is-ie geboren. 'Meneer, sorry dat ik stoor. Ik weet dat u een hond hebt. Hebt u misschien een nieuw poepzakje? Want die van mij heeft hier op de stoep gepoept en ik heb niets bij me." Het moet niet gekker worden.

Ik zit te dubben. Zal ik af en toe weer ns wat gaan schrijven? Soms heb ik drang. Maar ik wil me ook niet verplicht voelen. Dat is mijn valkuil. Vooruit klein stukje dan, afgelopen week in de trein geschreven:

De trein van Amsterdam naar Tilburg. Tweede klas. ‘stilte silence’ staat op ramen. ‘Sssst’ zegt een pictogram, een gezicht en profile met een vinger voor de lippen. Twee dames nemen luid de dag door. En die van gisteren en morgen. Met schroom, maar toch: ‘Weet u dat u in een stilte deel van deze trein zit? Ik ben moe na een lange dag en ik wil graag wat rust, daarom ben ik hier gaan zitten’. De reactie: ‘Ga dan lekker ergens anders zitten.’

Het was 1 juli 1976. De geboortedag van Ruud van Nistelrooy trouwens. Maar ook de dag dat ik -22 jaar oud- begon als radioverslaggever bij Omroep Brabant in een verbouwde kerk in stadsdeel Stratum in Eindhoven.  Met vier verslaggevers, twee bureauredacteuren, een sportredacteur en presentatrice Els van Essen, vormden we de redactie. Onze programmaleider was Rob Funcke. Onze baas was Jacques Grijpink, een oude rot in het vak die precies wist hoe we regionale radio moesten maken. Streng maar rechtvaardig, soms minder streng en minder rechtvaardig. Met een fles oude jenever onder handbereik in zijn bureaulade. Die tijdens vergaderingen die hij saai vond, zijn eigen record nootjes-met-de-mond-opvangen probeerde te verbeteren. Maar die precies wist waar wij naar toe moesten.

Donlog kan ook eigenlijk geen moment van huis. Van Route 66, via jureren in Slovenië naar een weekje in Italië. Op Schiphol zeiden ze: ‘Ha bende gij daar wir?’ Al met al een week of vier onderweg met af en toe twee dagen thuis. Nee het was niet vervelend.

Maar goed: even weg dus en what happens? Corin Sweegers is plotseling van Koninklijke Bloede. Gewoon in het rijtje van Willem-Alexander, Maxima en dat ander spul van onze koninklijke familie. Uit de laatste terminologie zou je kunnen opmaken dat ik het niet zo heb op die verhevenen.  Dat klopt. Het is niet persoonlijk, die WA en ook Mevrouw de Koningin doen hun best en zijn volgens mij best leuke mensen. Maar ik voel mij er niet zo goed bij als mensen door de plek van hun wieg een aantal treden boven anderen staan. Het blijft wel fascinerend en typisch Nederlands dat veel mensen dat ook vinden en tegelijk toch een warm hart krijgen als ze ergens verschijnen. Waarbij ik dat vooral bij Mevrouw de Koningin heb.

En nu heeft dus die Koninklijke familie vanuit Wassenaar een lintje naar Corin in de Moerenburg gestuurd. Corin die wel de moeder van deze Buurtkrant genoemd mag worden. Corin die zich op allerlei fronten inzet voor anderen. Die bij tegenslag een dotje extra gas geeft. Die het niet onder stoelen of banken steekt als ze het ergens niet mee eens, maar mensen ook een aai over de bol kan geven.

Ik kon er niet bij zijn toen het lintje aan haar werd uitgereikt. Een mens kan niet alles, maar het is toch goed gekomen. Een dag later zag ik een bericht van onze onderscheiden Corin waarin ze iedereen bedankte en zei dat het eigenlijk niet haar verdiensten zijn, maar die van haar hele gezin. Kijk, dat is nou Corin: zelfs een Koninklijke onderscheiding zou ze nog in stukjes willen delen.

Dan kan ik wel zeggen dat ik het niet zo heb op die familie uit Wassenaar en op het gedoe met die onderscheidingen…..zij is er blij mee. En veel mensen die er ook een krijgen of gekregen hebben met haar. En daar gaat het om. Een dezer dagen vlieg ik weer vanuit Italië naar huis. Benieuwd of ik nog gewoon Corin mag blijven zeggen, of ik niet voortaan een diepe buiging voor haar moet maken. Hoewel, voor haar wil ik dat best doen. Mensen als Corin zorgen ervoor dat dingen gedaan worden. Onvoorwaardelijk. Niet lullen maar poetsen.

Maandelijks schrijf ik een Donlog in de Buurtkrant van onze wijk Armhoefse Akkers. Een column over dingen die ik zie, die ik denk, die ik voel. En altijd gaat het om onze wijk of onze stad Tillywood. De laatste: 

Onze Roy

‘Ben jij familie van…..?’ hoor ik de laatste maanden steeds vaker. Daarvoor kreeg ik die vraag ook regelmatig, maar toen bleek het altijd om de Zalige Peerke Donders te gaan, de man die in 1809 in Tilburg-Noord werd geboren, in 1842 naar Suriname vertrok en nooit meer terugkwam. En die naast het winnen van zieltjes voor zijn Enige Ware Geloof ook flink zijn handen uit de mouwen stak om melaatsen te helpen. En op de vraag of we familie zijn, Peerke en ik dus, kan ik altijd volmondig ‘ja’ zeggen, daarbij gesteund door het dikke boek ‘Het Tilburgse Geslacht Donders’.

Maar tegenwoordig gaat het bij die vraag meestal niet meer om onze Peerke. Nee het gaat om Roy. Roy Donders, Stylist van het Zuiden. TV-ster. Winkelier. Eigenaar van het Mekka en episch centrum van de huispèkskes: Rojami’s aan de Broekhovenseweg. Onze Roy dus, want ook hij staat in het grote boek waar Peerke, professor Donders en ik in staan. Een grote gezellige familie vormen wij dus. En even voor de goede orde: achterbuurman Olav Donders hoort er ook bij.

Een poosje geleden mocht ik mijn bijna wereldberoemde familielid in levende lijve ontmoeten bij de première van de film ‘Het avontuur van de Vogeltjesbuurt’ in de Euroscoop. Een film waar ik op afstand aan bijgedragen heb en die werd opgenomen voordat onze Roy opstoof in de vaart der volkeren. Ik mocht zelfs met hem op de foto. Die koester ik als een bijzonder geschenk.

Ach, onze Roy. Geboren en getogen in de Vogeltjesbuurt en daar vriend van Jan en Alleman. Ik moest aan Roy en de film denken toen ik ergens in een heel klein stukje in de krant las dat Tilburg uit de race is als meest innovatieve stad op het gebied van social innovation . Weer geen titel voor onze stad, maar wie de film ziet en wie Roy daarin met zijn buurtgenoten volgt, ziet een vorm van social innovation die zijn weerga niet kent. Natuurlijk gebeurt er het een en ander dat best wel mis is in dat deel van de stad, maar onderling zijn ze er wel voor elkaar. Mensen leven daar met elkaar en zorgen voor elkaar zonder dat daar veel woorden aan vuil gemaakt worden. Daar is geen titel voor nodig.

Inmiddels is onze Roy nationaal de ambassadeur van onze stad geworden, of ze dat op het gemeentehuis nou leuk vinden of niet. Of dat nou past in het imago dat de bestuurders graag willen of niet: Roy = Tilburg en Tilburg = Roy. Zo eenvoudig is dat. En hij en ik stammen uiteindelijk af van Jan ’s Beren van Belver, geboren in Oisterwijk in het begin van de veertiende eeuw en overleden in 1419, boer van beroep. Familie dus.

Trouwens, ik loop ook wel ‘ns in een huispèkske, alleen heet dat dan bij ons dan joggingbroek en in plaats van de pailettekes van Roy, heeft die van mij drie stoere Adidas strepen. Ik houd ook wel van af en toe een worstenbroodje, maar dan zonder katenspek erop. Ik ben nog niet zover dat ik de fritespan weggooi als er teveel vet aangekoekt is. En geurtjes verdrijven door wasverzachter in een pannetje water op het vuur te zetten, heb ik ook nog niet in mijn repertoire. Maar wie weet.

Elk jaar als ik de rekening van de provider voor deze Donlog krijg, denk ik: zal ik ermee stoppen? Er zijn zoveel goede bloggers die verslonden worden, wat moet ik daar nog tussen. Maar stel dat er een moment komt dat ik meer tijd en inspiratie heb en -vooral ook- discipline voor met regelmaat een stukje over mijn kijk op de wereld, mijn keek op de week. Op mijn week, de week om mij heen, de week dichtbij en de week verder weg. Van Taksimplein tot twee ex-premiers die misschien wel de bak in moeten omdat ze iets verteld hebben wat iedereen al wist: die malle dingen in Volkel. Lijkt me een leuk plaatje: Van Agt en Lubbers in de cel. Vanwege de bezuinigingen samen in één cel natuurlijk. En als sommige (ex-)fractievoorzitter op bezoek willen komen, worden ze weggehouden door Fred de Graaf die nu bijna Eerste Kamer-voorzitter af is, vanwege een overdosis Oranje-bloed. Of over Den Ophef, de prachtige brug van Körmeling, hier om de hoek in Tillywood. Waanzinnig mooi, alleen staat-ie verkeerd. Maar misschien draait het gevaarte nog wel, dat doet dat huis van hem ook. Goed, we gaan er maar weer 'ns over denken. Af en toe een blij stukje, een zuur stukje, een vrolijk stukje, een verdrietig stukje....kijken of er mensen zijn die het lezen. Hoewel, het schrijven is vaak al erg leuk....

Afgelopen vrijdag mocht ik twee ex-gevangenen van Kamp Vught interviewen, voor het kritische oog en oor van 22 andere ex-gevangen en een paar honderd andere belangstellenden, vanwege de opening van de nieuwe expositie 'Ogen van de oorlog'. Kamp Vught en ik hebben wat met elkaar. Ik ben een paar jaar actief geweest bij de "Vrienden van Kamp Vught" en mocht meedenken en meepraten over wat daar nu staat en te zien is. Ik kom er nu minder, maar als ik er ben voelt het als een stukje van mij. 

Wat is en blijft het een bijzondere plek. Wat blijft het monument voor de slachtoffers van het Kindertransport en de nagebouwde cel waar het bunkerdrama zich afspeelde in mijn ziel snijden. Bekenden van me uit Tilburg luisterden de opening van de tentoonstelling muzikaal op met mooie passende muziek. Voor hun optreden nam ik twee van hen nog even mee het Kampterrein op. Ze weden er stil van Ze hadden al veel andere herinneringen aan de tweede wereldoorlog in andere landen gezien. Dat dit zo dichtbij is....

Ik mag Lotty Huffener, één van de ex-gevangenen, tot mijn vriendinnen rekenen. Haar foto is ook op de expositie Ogen ven oorlog te zien. Lotty heeft nogal wat beleefd toen ze in Vught gevangen zat. In het interview in het boek over de expositie zegt ze: "Af en toe vraag ik me af of ik misschien alles gedroomd heb." Dat zou heel mooi zijn, een slechte droom dat wel, maar wel een droom. Als het een droom was geweest zou de hele expositie er niet zijn geweest. Maar die is er wel, want helaas voor Lotty en haar andere lotgenoten, het was geen droom.

Ga dat zien: Ogen van de oorlog. Kijk op de prachtige foto's van Rogier Fokke in de ogen van de nog levende ex-gevangenen. Kijk in de ogen die heel veel gezien hebben.

Het is wat met die oude media. Schrijf ik een mooie column voor onze buurtkrant over Landschapspark Moerenburg, mijn achtertuin, is de opening al gebeurd en moet de krant nog in de bus vallen. Achterhaald. Dat heb je met oude media. Ik schreef dat Bleker misschien zou komen. Nou mooi niet. Ik had wel een slag om de arm gehouden: als ie mag van zijn jonge vriendin of in Zeeland geen polder hoeft te hozen. Nou, hoe dan ook: Geen Bleker te zien, in geen velden of wegen. Maar mijn achtertuin is dus geopend. Officieel door Marieke Moorman (die leuker en beter is dan Bleker) en nog wat hotemetoten. Ik ga straks maar even naar het kunstwerk in het waterpaviljoen waar een bankje staat om je te koesteren in een avondzonnetje.....eh....avondZONNETJE...wablief ?

Donlog heeft een papieren variant in de buurtkrant van de Armhoefse Akkers'het dorp in de stad' waar ik woon. Maar hij hoort hier ook.

Donlog mei: Moerenburg bijna klaar

Terwijl ik een weekje vrijwilligerswerk aan het doen was tussen door aids getroffen gezinnen in Hlabisa in Zululand, draaide het leven in ons dorp Armhoef gewoon door. Ik heb de grandioze Atelierroute gemist, waar honderden mensen van genoten hebben. En een deel van de laatste loodjes in Moerenburg.

Met veger en blik lopen de laatste werkers door het gebied om hier en daar nog ’n vuiltje en ’n stofje weg te halen. Het is toch nog een race tegen de klok, omdat –naar verluidt, want Donlog is niet genodigd- Henk Bleker de zaak komt openknippen, als-ie tenminste weg kan bij zijn nieuwe jonge vriendin en niet hoeft te hozen bij zijn polder in Zeeland.

De laatste dagen zijn nog even vele honderden beukenheggen geplant. Hier en daar een poort en honderden meters gaas. Gras is gezaaid en laat al voorzichtig een lichte groene gloed zien. De rietplanten zijn met hun voeten in het water gezet, zodat ze straks hun reinigende taak op zich kunnen nemen en het kunstwerk midden op het water snakt ernaar om van dichtbij gezien te worden. Honderden bomen beleven hun eerste lente in Moerenburg, als het tenminste nog ooit lente wordt. De laatste bergen zand worden verplaatst. Huize Moerenburg koestert zich al dagelijks in de ochtendzon, alsof het daar al eeuwen staat.

Vraag van de dag in Moerenburg is: ‘Vinde gij ’t scòn?’ Tsja. In Huize Donlog zijn de meningen verdeeld. Oud-Zomerlust baas Tejo heeft het op het terras van zijn eigen voormalige café over: ‘diejen roestbak’. Feitelijk klopt het een beetje, want het kunstwerk is nu al aan het roesten. Maar dat hoort er wel bij. Scòn ? Mooi ?

Toen ik twintig jaar geleden hier kwam wonen en mij aansloot bij de Werkgroep Behoud Moerenburg, leerde ik van Tejo dat het bijzondere van Moerenburg de combinatie van boerenbedrijven en de natuur was. Met kleine weilandjes, houtwallen daartussen, struikgewas waar vogels nestelden. Bramen plukken. Koeien die in de lente de wei in werden gejaagd, schapen met hun eerste lammetjes. Dat oude beeld is weg geploegd. Het is strak, recht, glad. Daar kunnen zelfs houten poortjes en bruggetjes niets aan veranderen. Maar de vraag was of het scòn is, is een lastige. Aan Huize Moetenburg begin ik al een beetje te wennen. De wandelpaden langs de opgepimpte afvoerstroom van de waterzuivering zijn alweer een beetje gewend. Hier en daar hebben wat bomen het niet gehaald, maar er staan nog reserve-bomen. Dus dat komt wel goed. Ik schort mijn uiteindelijke oordeel op.

Ruim negenhonderdduizend euro is er doorheen gejast, althans: dat lag er voor klaar. Wie weet, heeft het wel meer gekost. Ik moet denken aan die drie Polen die weken lang hebben lopen lassen. Ik vroeg of dat allemaal wel nodig was. In perfect Duits zei een van hen met een grijns: “Nodig, meneer? Nee, maar het geld moet op.”

Je kunt het niet vergelijken, het heeft niks met elkaar te maken, het slaat ook nergens op. Maar met een bruggetje minder of zo hadden we mijn vrienden in Hlabisa met al hun buren, een compleet nieuw leven kunnen geven.

Grieperigheid hield me binnen vanmorgen. Daarom 'Vrijheid geef je door' vanaf de bank thuis op Omroep Brabant gezien en niet als gast in Breda bij de groten der aarde. Indrukwekkend verhaal van Gauck, hij had zijn huiswerk gedaan, maar dat wisten we al van hem. Mooi programma waar de afgelopen maanden hard aan gewerkt is. Als jurylid mocht ik medenken over het mooiste en meest levende oorlog/vredsmonument van Brabant. Er zijn er meer dan vierhonderd. Fascinerend om te zien, hoeveel er zijn en wat daaromheen allemaal gebeurt. De jury was het eens over nominaties en winnaar. Ik persoonlijk was ook erg gefascineerd door het prachtige kapelletje hartje Tilburg, waar iedereen altijd zomaar voorbij loopt. Je moet er eens binnengaan. Heel bijzonder. Waar? Ik zal maar zeggen: waar de It's zat en dan slui door naar de Schouwburgring. Tegenover Appelsientje, de beste groente- en fruitwinkel van Tilburg, met het mooiste winkelmeisje van de stad.

In het boekje Levensreel voor Beginners, geinspireerd door niemand minder dan Benedictus zelf staat dat een mens niet alles tegelijk moet doen,wil hij het goed doen. Niks multitasking. Ik voel daar wel voor. Vergaderen en mail lezen, ik blijf het raar vinden. Mijn bank denkt daar anders over, kijk maar:

Toch maar eens zien of we het weer kunnen oppakken, een dageijks stukje. B.v. over Vita dat ik de afgelopen dagen gelezen heb. Door de Volkskrant afgebrand, maar toch een bijzonder boek over een onderschat probleem: depressies. Of over een bezoek aan Vila Augustus, een meer dan prachtige plek in Dordrecht aan het water. Waar je heerlijk kunt eten en waar de liefde voorn gebouw en tuin vanaf druipt. Over over het stoeltje dat hier bij ons over het kanaal in een klaprozen veldje staat. Het stoeltje van mijn overbuurvrouw Liesbeth die onlangs gestorven is. Wie er langs komt kan even op haar stoeltje gaan zitten om lief en leed met haar te delen. Het is een ontroerend plekje en wonder boven wonder is nog niemand op het idee gekomen om het ding mee te nemen of kapot te maken. Of over de veranderingen op mijn werk die nieuwe kansen bieden, maar toch ook weer even een reset vergen. Of over andere dingen. Voorzichtig maar weer eens oppakken Nu eerst naar de tandarts. Ook leuk.

Is er nog iemand op deze wereld die mijn blog leest?