Vijf Mafkezen uit Melbourne, Australia. The Ennio Morricone Experience. Gisteravond in Tilburgs prachtige Concertzaal. Alleen die zaal is elke keer opnieuw een genot. Vijf volslagen maffe mannen uit Australië, hele goeie muzikanten die in een avondbullende show aan de haal gaan met de muziek die Ennio Morricone componeerde voor films als Once upon a time in the west..en al die andere films die bol staan van paardengegaloppeer, rokende revolverlopen, dronkenlappen in saloons en zo. Het is niet na te vertellen. De mannen maken muziek op muziekinstrumenten en met allerlei andere dingen die niets met muziekindstrumenten te maken hebben. Met als hilarisch hoogtepunt: een pak cornflakes. Geloof je 't niet? Je kunt nog gaan kijken: aanstaande woensdag in Breda, de 30ste net over de grens in Leopoldsburg. Niet dat je na zo avond zegt: doe mij de cd maar. Maar wel heel erg ontpannen, heel verrassend en vooral maf.

.....dat je allerlei afspraken maakt en het plotseling benauwd krijgt als je je agenda vervolgens doorbladert? Benauwd van alle afspraken, leuk en minder leuk door elkaar? Vannacht zat ik rechtop in bed. Aan de binnenkant van mijn hoofd werd de agenda voor de komende weken geprojecteerd. Vergaderingen, vergaderingen, bijeenkomsten, bijeenkomsten, theater (Wende! God treft Darwin! Ennio Morricone), etentje met een oude vriend, etentje met een lieve vriendin (moet ik nog plannen, maar die heeft het net zo druk), feestje met de collega's, feestje vanwege een ronde verjaardag van een goede vriendin, vergaderen met de redactie, vergaderen over verkiezingen, twee dagen brainstormen over de toekomst van de regionale omroepen, een dag brainstormen over hoe wij als bedrijf de toekomst te lijf gaan en dan een secretaresse die doodleuk glimlachend zegt: de functionerings-gesprekken komen eraan, ik ga alle gaatjes in je agenda dichtplannen. En een werkgroep over de jubilerende Broeders van Liefde die me nodig heeft, net als een werkgroep die aan de slag is met een museum over mijn illustere familiegenoot Peerke Donders en een kleine serie debatten met de landelijke lijsttrekkers. En dan nog....van alles wat ik nu nog niet weet. Het is doorstampen en zorgen dat je tussendoor tijd voor jezelf neemt en even iets leuks doet. Ach en uiteindelijk staat er half oktober in Keulen een vliegtuig te wachten dat mij naar Italië brengt om daar een weekje uit te rusten....

Ja, dat zijn ze: indrukwekkend. De reuzenfoto's die fotograaf Yann Arthus-Bertrand op dit moment laat zien op grote borden rondom de Stopera in Amsterdam. De man is de hele wereld rondgevlogen om "een luchtportret van onze planeet" te maken. En die reuzenfoto's zijn (nog tot 3 december) in de openlucht, in hartje Amsterdam te zien.

Het zijn foto's gemaakt vanuit de lucht, dat is iets anders dan luchtfoto's. Ze zijn te mooi om echt te zijn. Als je in de buurt bent, ga even kijken. Als je niet in de buurt bent, zorg er dan voor dat dat wèl gebeurt, het is echt de moeite waard. Gisteren in de middagzon was het helemaal genieten. Ik heb van de foto die ik het mooiste vind, weer een foto gemaakt. "Worker resting on bales of cotton" in Ivoorkust. Is dat relaxed of niet?

Meer weten, zien of bestellen?  Ga naar www.earthmatters.dk

Het was -zoals verwacht- nostalgie in optima forma. Mijn vader had -voor mijn gevoel wel honderd jaar- dezelfde plaats op de tribune van PSV. En hij zat -voor mijn gevoel al honderd jaar- tussen dezelfde mensen. Die kenden elkaar alleen maar van die plek. Als ze elkaar elders tegenkwamen wisten ze dat ze die ander wel vaag kenden, maar geen flauw idee waarvan. Als een van zijn vrienden niet kon, mocht ik mee. Hand-in-hand tussen de menigte naar die vaste plek. Vóór de wedstrijd analyses avant la lèttre (Derksen, Mulder noem ze maar op, bestonden nog niet), tijdens de wedstrijd stevige discussies over het spel: blij als het goed ging, mopperen als het slecht ging. En die stemmingen gingen in één wedstrijd tig keer naadloos in elkaar over. Er is niks veranderd: Kluivert werd vandaag met een enorm applaus voor de eerste keer in het rood-wit verwelkomd, het overstemde het "moordenaar, moordenaar" dat vanuit het Feijnoord-vak geklonken schijnt te hebben. Drie weken geleden riep iedereen nog dat ie moest wegblijven. Naast mij zat iemand zich stevig op te winden, in de tweede helft: "Als het dit is, hoef ik volgend seizoen geen tribunekaart meer...." gromde hij. Ik moest even in mijn arm knijpen, want dat heb ik mijn vader als kind ook vaak horen zeggen. Vervolgens lag de nieuwe seizoenkaart een paar maanden later gewoon weer op de deurmat. PSV bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik zat vandaag op dezelfde plek en kende niemand meer......allemaal dood of allemaal geen tribunekaart meer?

Mmm, de Volkskrant -niet geheel onpartijdig- zegt dat de PvdA in november gaat winnen en dat Jan Pieter meer vertouwen geniet dan Woutertje B. Bij Woutertje B. kan ik alleen maar denken aan een uitspraak van iemand destijds toen-ie partijleider werd: "Hij heeft tenminste een lekker kontje." Op zich een prima eigenschap, zowel voor mannen als voor vrouwen, want daar kun je het een eind meebrengen. Maar verder heb ik hem niet kunnen betrappen op echte diepte en wijsheid. Dus: Woutertje als minister-president? Nou, nee. Maar wat dan? JP maar weer? Over zijn al dan niet lekker kontje heb ik nooit iets gehoord of gelezen. Maar opnieuw een kabinet van een paar maanden (veel langer zal het niet duren o.l.v. het orakel uit Zeeland...mm nou nee. Is er nou onderhand niet een sterke vrouw die het roer kan overnemen? Nee, Rita, jou bedoel ik niet!

...zou je alles wat je zo in een week of op een dag beleeft en voelt willen opschrijven in je blog. Maar dat kèn niet altijd. In mijn werk doe ik dingen die één op één zijn en waar anderen niets mee te maken hebben. En dat geldt ook voor sommige dingen die ik als privé-mens beleef en voel en denk en wil of niet wil. Zelf ben ik nogal van de categorie Open Boek, maar er zijn ook nog andere mensen die er op een of andere manier bij betrokken zijn, danwel dingen meebeleven, danwel zich het slachtoffer voelen. En dus kun je niet alles opschrijven. Maar ik vond wel dat ik vandaag een stukje moest schrijven. Dus schrijf ik vanavond een stukje waarin ik uitleg dat ik wèl veel beleefd heb en veel voel, maar er niet zoveel over kwijt wil. Ik maak me op voor een bijzondere ontmoeting morgen. Een kleine vijftig mensen die betrokken waren bij 's lands eerste commerciële regionale zender komen morgen bij elkaar. Herinneringen ophalen en oude bandjes  (bloopers!!) kijken. En zondag: drie ereplaatsen om te zien hoe PSV Feijenoord afslacht, samen met zoonlief en zijn beste vriend. Ik zit in het Philips-stadion -geen toeval- op de plaats waar mijn vader vele jaren zat. Ik weet nu al dat ik het daarom niet droog houd. Want alles komt terug: hoe ik met hem naar het stadion ging. hoe hij kon mopperen maar toch door-en-door supporter bleef. Hoe hij standaard nà de wedstrijd bij de eerste kroeg (nu een koffieshop) zei: zullen we hier iets drinken, want bij de parkeerplaats is het toch alleen maar wachten...

Hij is gevonden! Zie "Op de knieën". Hij is terug. De Aarle-Rixtelse gelovigen hebben waarschijnlijk ook nog stiekem gebeden. En dat heeft geholpen. Het telefoontje lag bij de collega thuis op zijn bureau...

Ik was er niet bij, dus ik kan vrij opschrijven hoe ik denk dat het was. Ik heb een collega -en dat is niet leuk- die om de haverklap wat kwijt is. Als het zijn sleutels niet zijn, zijn het zijn aantekeningen. Zijn het zijn aantekeningen niet, is het zijn telefoon. Dit weekeinde was hij in de kerk in het altijd dynamische Aarle-Rixtel, alwaar een botje van een Zalige priester in de kerkmuur werd gemetseld. Na afloop ontdekte de hoofdpersoon dat hij zijn GSM-tje kwijt was. Overal gezocht. Paar keer het nummer gebeld: voicemail. Shit, shit, shit. De volgende morgen de pastoor van Aarle-Rixtel gebeld. En zo kon het gebeuren dat tijdens de hoogmis alle kerkgangers in de preek de oproep kregen om op te staan en onder de bank te zoeken naar een GSM-tje van een meneer van Omroep Brabant. Nogmaals, ik was er niet bij, maar het moet en prachtig beeld geweest zijn: heel katholiek Aarle-Rixtel op de knieën kruipend door de kerk. En deze keer niet op de kneën voor Onze Lieve Heer, maar voor Omroep Brabant.

Een van mijn vaste stekken op het wereldwijdeweb is villamedia van de NVJ, met het laatste nieuws over het vak. Soms lees je daar bemoedigende berichten, zoals vanmorgen. Maar het is ook weer een bericht waar je alle kanten mee op kunt.

80 Procent van journalisten straks onnodig

Slechts 20 procent van het aantal journalisten blijft over. Dat is volgens Paul Molenaar, uitgever van Ilse media, de toekomst van de journalistiek. "Er zijn nu te veel doublures in nieuwspublicaties en te weinig hoor en wederhoor," zo zei hij tijdens het NVJ-debat over Web 2.0. Peter Kentie, van PSV.tv beaamt dat. "Webloggers duiden het nieuws." Toch worden er ook kanttekeningen geplaatst. Volgens een gedeelte van het aanwezige publiek gaat de journalist juist een goede toekomst tegemoet. Mensen zouden door de bomen het bos niet meer zien en willen betalen voor kwaliteit. Wel is de algemene tendens dat journalisten zich meer moeten verdiepen in de verschillende communicatievormen.

Sommige dingen begrijp ik niet. Vooral als het om politiek gaat. Hanja, onze plaatselijke commissaris der Koningin, heeft verordonneerd dat er een verkiezing komt: wat is het Brabantse volkslied ? Het is een hete aardappel die alsmaar doorgeschoven wordt. Het is een politiek issue, jawel!
Er zijn drie keuzes. Keuze a, keuze b en keuze c. Hanja wil een soort informele verkiezing, parallel aan de landelijke verkiezingen, want dan is toch zo'n 40% in het stemhokje. Hoe ze het wil organiseren weet niemand. Hanja, bespaar je de moeite ! De kijk- en luistervrienden van Omroep Brabant hebben zich al tig keer uitgesproken. Wedden? Het wordt dit:

Ik loop hier alleen in een te stille stad
Ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad
Maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht
En dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht

Wat ik van de tekst vind, doet er ff niet toe (want zò verlicht is Brabant nou ook weer niet), maar dit gaat het worden. Mijn stadgenoot Guus Meeuwis schrijft geschiedenis.

"Er was veel humor, veel zwarte humor ook. En humor die je op het verkeerde been kon zetten. Toen ik trouwde, zei mijn vader: 'Trouwen is zo leuk, je kunt het niet vaak genoeg doen'

* Clairy Polak, dochter van Alexander Pola, in Volkskrant Magazine 2/9/06

Het lijkt rechtse praat, maar het komt uit onverdachte hoek. Steve Stevaert, gouverneur van Belgisch Limburg, heeft meegewerkt aan het verkiezingsprogramma van de PvdA. Tijd voor een interview, dacht de Volkskrant. "Iets meer bevlogenheid graag" staat er boven. Hij vindt Nederland een 'net' land, één van de beste plekken om te leven. "Slecht spreken over Nederland, daar wil ik niet aan meedoen. Wat mij wel uitermate stoort en waar Nederland echt ontspoort, is dat waanzinnige idee dat opgang maakt over het recht de andere mens te mogen kwetsen. Dat stoort mij vreselijk, het gaat tegen elke fatsoensnorm in. Mensen hebben de verdomde plicht om verdraagzaam te zijn. Onverdraagzaamheid is zo slecht..." Stevaert noemt de 'bijna geïnstitutionaliseerde ruwheid' een kwaal. Stof tot nadenken.

Mijn achterbuurman neemt weleens zijn auto van de zaak mee naar huis. Een blauw bestelwagentje waar O.K.Z. op staat. Het is van een drukkerij in Tilburg en O.K.Z staat voor Overmorgen Klaar Zeker. Maar de drie letters O.K.Z. hebben inmiddels ook een andere betekenis. Voor een van 's lands beste columnisten, Ephimenco van Trouw, staan die letters voor Onstabiel Koninkrijk aan Zee. Nederland dus. Alleen voor Ephimenco zou je al een abonnement op Trouw nemen, maar dat terzijde. Vandaag fulmineert hij briljant op de VVD. Hoe ze het in vredesnaam in hun hoofd hebben gehaald om Docters van Leeuwen op de lijst te zetten. Lees even een stukje mee:

".....Maar je bent naïef en, geholpen door wat chianti, pasta en zon, droom je van een spoedig herstel. Bij terugkomst moet je sneller dan je lief is een toontje lager zingen: het is weer regen en bloemkool met zure maïzenasaus. Dezelfde egotrippers die stampvoetend niet verder dan hun eigen hachje wensen te kijken. Aan de rechterflank volg je de titanenstrijd der dwergen die elkaar zidaneske kopstoten verkopen om de etensresten van Pim te mogen oprapen. Ach, het zijn maar uitgehongerde lilliputters op zoek naar kruimels, probeer je te relativeren....."

Gezien? Zidaneske kopstoten. Mooi hè? Een nieuw bijvoeglijk naamwoord is geboren. De betekenis? Iets van: geweld uit frustratie, terugslaan na getreiterd te zijn? Dat kan dan letterlijk geweld zijn, maar ook een ongemeen felle verbale reactie. Het moet maar op de lijst van nieuwe woorden. Als iedereen die dit leest het nou gaat gebruiken, gebeurt dat vanzelf. Proef het eens even op je tong: "O.k., dat had ik niet moeten doen, het was een zidaneske streek van me...." Zoiets? We houden hem erin.

Oja, en als je de hele column wil lezen. klik dan maar even hiero.

In mijn vak en met mijn functie kom je op plekken waar gewone stervelingen nooit komen. Wij journalisten zijn gebenedijden! Neem nou gisteren. We mochten op de borrel/buffet bij de Commissaris van de Koningin Hanja Maij-Weggen. In de voormalige Statenzaal van het huidige Noord-Brabants museum, voorwaar een bijklans heilige plek in onze provincie. Hanja's woordvoerders hadden bedacht dat het journaille (hoofdredacteuren, maar ook schrijvend, filmend en pratend voetvolk) haar maar weer eens informeel moeten treffen. Er was een prima buffet er waren drankjes die rondgebracht werden. Er waren loslopende hoofdredacteuren van de Brabantse kranten die wel lachten maar toch ook heel zorgelijk keken vanwege de situatie bij hen op het bedrijf.
En er waren toespraken. Daar gaat het over vandaag: Hanja heeft ons een kijkje gegeven in haar mediagebruik. Ik dacht altijd dat een Commissaris hoofdzakelijk bezig was met bellen. Bellen met de Koningin om te zeggen dat alles nog o.k. is in Noord-Brabant. En dat een Commissaris van de Koningin een paar keer per week bij de provinciegrens staat om een Oranjetelg te begeleiden als die door Brabant raast danwel wandelt. Nee, een Commissaris -althans die van ons- houdt voor iedereen de media in de gaten. Als ze op teletekst of internet iets ziet, belt ze meteen een directeur van een van haar diensten of haar woordvoerders om hen erop te wijzen. Veel journalisten hadden vroeger ook wel ooit zo'n hoofdredacteur die in de avonddienst van thuis uit belde om te vragen of wij al wisten dat.......terwijl het hele apparaat daar allang mee bezig was.

Èn, Hanja leest kranten. Elke dag. Zes maar liefst, die worden allemaal bij haar thuisbezorgd (wat dat wel niet kòst!). Ze begint met de landelijke kranten. Ik heb de volgorde niet opgeschreven, maar ze eindigt in elk geval steevast met de Telegraaf, want, zei ze met zoveel woorden, dan weet ze wat er ècht gebeurd is en wat ècht belangrijk is. En in de auto doet ze ook nog het Brabants Dagblad van de dag zelf en BN/De Stem van de dag tevoren, want het is niet mogelijk om die van de dag zelf zo vroeg te pakken te krijgen. Zo weten we dat ook weer. Mmm, de Telegraaf om te weten waar het ècht om draait. Ze staat er zelf wèl regelmatig in bij de society-rubriek van Stan Huygens...mmm, waar het ècht om draait...